Διαβήτης τύπου 1

Ο διαβήτης τύπου 1, που ονομάζεται επίσης ινσουλινοεξαρτώμενος σακχαρώδης διαβήτης (IDDM) ή νεανικός διαβήτης, εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη επειδή τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη καταστρέφονται από το ανοσοποιητικό σύστημα.

Χωρίς ινσουλίνη, η ζάχαρη δεν μπορεί να εισέλθει στα κύτταρα. Αυτό προκαλεί την παραμονή του στο αίμα, οδηγώντας σε υπεργλυκαιμία - αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Ο τύπος 1 είναι πιο κοινός σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες.

Τώρα θεωρείται ότι ο διαβήτης αναπτύσσεται σταδιακά για πολλούς μήνες ή και χρόνια. Με την πάροδο του χρόνου, το ανοσοποιητικό σύστημα καταστρέφει όλο και περισσότερα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη (βήτα) στο πάγκρεας μέχρι να τεθεί η διάγνωση του διαβήτη τύπου 1.

Ποιος αναπτύσσει διαβήτη τύπου 1;

Ο διαβήτης τύπου 1 είναι πιο κοινός σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες, αν και η ασθένεια μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, σχεδόν οι μισοί από τους ανθρώπους που αναπτύσσουν αυτόν τον τύπο διαβήτη διαγιγνώσκονται μετά την ηλικία των 30 ετών.

Ο διαβήτης τύπου 1 αντιπροσωπεύει περίπου το 5-10% όλων των διαγνωσμένων περιπτώσεων διαβήτη.

Τι προκαλεί διαβήτη τύπου 1;

Η αιτία του διαβήτη τύπου 1 δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά τα ακόλουθα είναι γνωστά με βεβαιότητα:

• Η καταστροφή των βήτα κυττάρων που παράγουν ινσουλίνη συμβαίνει λόγω βλάβης στο δικό του ανοσοποιητικό σύστημα.
• Υπάρχουν λόγοι που διεγείρουν το ανοσοποιητικό σύστημα να επιτεθεί στα βήτα κύτταρα.
• Υπάρχουν γονίδια που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 1, αλλά αυτοί δεν είναι οι μόνοι παράγοντες που παίζουν ρόλο.
• Δεν έχουν βρεθεί αποδεδειγμένα ερεθίσματα στο περιβάλλον, αλλά οι επιστήμονες υποπτεύονται ότι θα μπορούσαν να είναι ιογενείς λοιμώξεις και ορισμένα μόρια στο περιβάλλον και στα τρόφιμα.

Παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη διαβήτη τύπου 1

Οποιοσδήποτε συνδυασμός των παρακάτω παραγόντων μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 1:

• Αυτοανοσία. Κανονικά το ανοσοποιητικό σύστημα μας προστατεύει από ασθένειες, αλλά στον διαβήτη τύπου 1 στοχεύει τα κύτταρα στο πάγκρεας που παράγουν ινσουλίνη (βήτα κύτταρα). Εάν έχετε οποιοδήποτε τύπο αυτοάνοσης νόσου, ο κίνδυνος εμφάνισης διαβήτη αυξάνεται. Η παρουσία αντισωμάτων κατά του διαβήτη μπορεί να ελεγχθεί. Ένα από αυτά ονομάζεται GAD65. Η πρώιμη μέτρηση της νόσου μπορεί να σας βοηθήσει να προσδιορίσετε εάν έχετε διαβήτη τύπου 1 και να τον διαφοροποιήσετε από τον διαβήτη τύπου 2.
• Γονίδια.Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 είναι πιο πιθανό να κληρονομήσουν γονίδια που τους θέτουν σε κίνδυνο. Έχουν εντοπιστεί περισσότερα από 50 γονίδια που μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 1. Αλλά τα γονίδια είναι μόνο ένα μέρος της αιτίας. Στην πραγματικότητα, περίπου το 90% των ατόμων με διαβήτη τύπου 1 δεν έχουν οικογενειακό ιστορικό της νόσου. Αν και άλλα μέλη της οικογένειας μπορεί να έχουν τα ίδια γονίδια «κινδύνου», ο συνολικός κίνδυνος διαβήτη τύπου 1 σε πολλά μέλη της οικογένειας είναι συνήθως χαμηλός.

Άλλοι πιθανοί παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν:

• Έκθεση σε ορισμένους ιούς, όπως ο ιός Epstein-Barr, ο ιός Coxsackie και άλλοι εντεροϊοί και ο ιός της παρωτίτιδας.
• Πρώιμη έκθεση στο αγελαδινό γάλα.
• Λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού στην πρώιμη ζωή.

Συμπτώματα διαβήτη τύπου 1

Όταν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα είναι πολύ υψηλά, το σώμα προσπαθεί ό, τι μπορεί για να αφαιρέσει τη γλυκόζη από το αίμα.

Τα συμπτώματα του διαβήτη τύπου 1 μπορεί να περιλαμβάνουν οποιονδήποτε συνδυασμό από τις ακόλουθες καταστάσεις:

• Συχνουρία.
• Αυξημένη δίψα.
• Αυξημένη όρεξη.
• απώλεια βάρους.
• Κούραση.
• Θολή όραση.
• Ναυτία, έμετος, πόνος στην κοιλιά.

Κλασικά συμπτώματα: υπερβολική δίψα, συνεχής πείνα, συχνοουρία (ακόμα και τη νύχτα).

Θεραπεία του διαβήτη τύπου 1

Ο στόχος της θεραπείας είναι να διατηρηθούν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά. Η κύρια θεραπεία για τον διαβήτη τύπου 1 είναι οι ενέσεις ινσουλίνης επειδή το ίδιο το σώμα δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη για τη φυσιολογική λειτουργία των κυττάρων.

Συστατικά της θεραπείας του διαβήτη:

• Ινσουλινοθεραπεία.
• Παρακολούθηση γλυκόζης.
• Προγραμματισμός γευμάτων.
• Σωματική δραστηριότητα.
• Έλεγχος και αντιμετώπιση επιπλοκών.

Η περίοδος του μήνα του μέλιτος είναι προσωρινή

Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 (και πολλά με διαβήτη τύπου 2) χρειάζονται ινσουλίνη για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ωστόσο, στην ιατρική πρακτική υπάρχουν περιπτώσεις που ονομάζονται περίοδος του μέλιτος, οι οποίες συμβαίνουν λίγο μετά τη διάγνωση του διαβήτη. Μόλις ένα άτομο αρχίσει να παίρνει ενέσεις ινσουλίνης, το συκώτι σταματά να παράγει ζάχαρη και λίγη ινσουλίνη εξακολουθεί να παράγεται στα υπόλοιπα βήτα κύτταρα.

Η ανάγκη για ινσουλίνη μειώνεται και τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα επανέρχονται σε σχεδόν φυσιολογικές τιμές. Μερικές φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν έχουν διαβήτη, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Αυτή η περίοδος μπορεί να διαρκέσει από αρκετές εβδομάδες έως αρκετά χρόνια, αλλά μετά τη λήξη της περιόδου του «μήνα του μέλιτος», το σώμα χρειάζεται ακόμα περισσότερη ινσουλίνη.

Φάρμακα: Τι είναι η ινσουλίνη; Βασικά στοιχεία της θεραπείας με ινσουλίνη

Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που επιτρέπει στη ζάχαρη ή τη γλυκόζη να εισέλθει στα κύτταρα του σώματος για την παραγωγή ενέργειας.

Όλα τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 (και πολλά άτομα με διαβήτη τύπου 2) πρέπει να λαμβάνουν ινσουλίνη καθημερινά. Ο γενικός στόχος της θεραπείας με ινσουλίνη και άλλα φάρμακα για τον διαβήτη είναι να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή αντιστοιχία μεταξύ της χορηγούμενης ποσότητας ινσουλίνης και των ατομικών αναγκών σε ινσουλίνη κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Με αυτόν τον τρόπο, τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα μπορούν να διατηρηθούν όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά. Αυτό καθιστά δυνατή την αποφυγή τόσο βραχυπρόθεσμων όσο και μακροπρόθεσμων προβλημάτων που σχετίζονται με τον διαβήτη.

Τα σχέδια θεραπείας βασίζονται στο πρότυπο της έκκρισης ινσουλίνης από το πάγκρεας κατά τη διάρκεια της ημέρας σε άτομα χωρίς διαβήτη. Αυτό περιλαμβάνει τη διασφάλιση σχετικά σταθερών επιπέδων ινσουλίνης «παρασκηνίου» (για τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα μεταξύ των γευμάτων και τη νύχτα), καθώς και τη χρήση ινσουλίνης ταχείας δράσης (ή βραχείας δράσης) για τη διαχείριση της ταχείας αύξησης του σακχάρου κατά τη διάρκεια των γευμάτων.

Οι τύποι ινσουλίνης που χρησιμοποιείται και η ποσότητα ποικίλλουν ανάλογα με το σχέδιο θεραπείας του διαβήτη σας. Ορισμένες θεραπείες περιλαμβάνουν δύο ενέσεις ημερησίως, άλλες περιλαμβάνουν μερικές ακόμη ή τη χρήση αντλίας ινσουλίνης για τον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα.

Τύποι ινσουλίνης

Υπάρχουν διάφοροι τύποι ινσουλίνης. Διαφέρουν μεταξύ τους στους ακόλουθους δείκτες:

• όταν αρχίσουν να δουλεύουν?
• όταν εμφανίζεται το μέγιστο αποτέλεσμα μείωσης του σακχάρου στο αίμα.
• Πόσο διαρκεί το αποτέλεσμα;

Λάβετε υπόψη ότι ο πραγματικός χρόνος μέχρι το μέγιστο αποτέλεσμα και η διάρκεια της δράσης διαφέρουν όχι μόνο από άτομο σε άτομο, αλλά ακόμη και από μέρα σε μέρα, καθώς η αλληλεπίδραση και η ανταπόκριση του οργανισμού στην ινσουλίνη μπορεί να αλλάξουν. Επομένως, είναι σημαντικό να ελέγχετε τακτικά τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα σας.

Ινσουλίνη ταχείας δράσης

• Πότε αρχίζει να λειτουργεί: 10-15 λεπτά.
• Όταν εμφανίζεται μέγιστο αποτέλεσμα: 30-90 λεπτά.
• Διάρκεια δράσης: 4 ώρες.
• Πώς λειτουργεί: Ανάλογο με την ανθρώπινη ινσουλίνη. Χρησιμοποιείται για να βοηθήσει το σώμα να αντιμετωπίσει τη γλυκόζη που καταναλώνεται κατά τη διάρκεια των γευμάτων. Για καλύτερα αποτελέσματα, χρησιμοποιήστε το λίγα λεπτά πριν ή λίγο πριν τα γεύματα. Διαφανές, μπορεί να αναμιχθεί σε σύριγγα με ινσουλίνη μέσης δράσης.

Τύπος ινσουλίνης	Κλινική και φαρμακολογική ομάδα	Δραστική ουσία	Έναρξη της δράσης	Η υψηλότερη δράση	Διάρκεια δράσης
ενέργησε γρήγορα	Ανάλογο ανθρώπινης ινσουλίνης	Ινσουλίνη lispro	από 0 έως 15 λεπτά	30-70 λεπτά	2-4 ώρες
ενέργησε γρήγορα	Ανάλογο ανθρώπινης ινσουλίνης	Ινσουλίνη aspart	10 λεπτά	40 λεπτά	έως 4 ώρες (μέσος όρος 3)
ενέργησε γρήγορα	Ανάλογο ανθρώπινης ινσουλίνης	Ινσουλίνη glulisine	από 0 έως 10 λεπτά	55 λεπτά	3 ώρες

Ινσουλίνη βραχείας δράσης

• Πότε αρχίζει να λειτουργεί: 30-60 λεπτά.
• Όταν εμφανίζεται το μέγιστο αποτέλεσμα: 2-4 ώρες.
• Διάρκεια: 6-9 ώρες.
• Πώς λειτουργεί: Βοηθά τον οργανισμό να αντιμετωπίσει τη γλυκόζη, η οποία απορροφάται από τα τρόφιμα αλλά διαρκεί περισσότερο από την ινσουλίνη ταχείας δράσης. Χρησιμοποιήστε το 30 λεπτά πριν από τα γεύματα. Διαφανές, μπορεί να αναμιχθεί με ινσουλίνη μέσης δράσης σε σύριγγα.

Όλες οι ινσουλίνες βραχείας δράσης είναι διαλυτές ινσουλίνες που λαμβάνονται μέσω γενετικής μηχανικής.

Ινσουλίνη μέσης δράσης

• Πότε αρχίζει να λειτουργεί: 1-4 ώρες.
• Όταν εμφανίζεται το μέγιστο αποτέλεσμα: 3-14 ώρες.
• Διάρκεια δράσης: 10-24 ώρες.
• Πώς λειτουργεί: Χρησιμοποιείται για τον έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης το βράδυ και μεταξύ των γευμάτων. Θολό, μπορεί να αναμιχθεί με ινσουλίνη ταχείας και βραχείας δράσης σε σύριγγα.

Όλες οι ινσουλίνες μέσης δράσης είναι ισοφανικές ινσουλίνες και λαμβάνονται μέσω γενετικής μηχανικής.

Πρέπει να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα είδη ινσουλίνης επιτρέπεται να αναμειγνύονται, αλλά δεν συνιστώνται επειδή αυξάνεται το σφάλμα δοσολογίας. Όταν χρησιμοποιείται ένας συνδυασμός, η ινσουλίνη βραχείας δράσης λαμβάνεται πάντα πρώτη και η ένεση γίνεται αμέσως μετά την ανάμειξη.

Ινσουλίνη μακράς δράσης

• Πότε αρχίζει να λειτουργεί: 1-2 ώρες.
• Όταν λειτουργεί πιο έντονα: δεν φτάνει στο μέγιστο, δεν υπάρχει κορύφωση.
• Διάρκεια δράσης: 18-24 ώρες.
• Πώς λειτουργεί: Χρησιμοποιείται για τον έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης μεταξύ των γευμάτων και τη νύχτα. Διαφανές, άχρωμο, δεν αναμιγνύεται με άλλες ινσουλίνες.

Πιο συχνά χρησιμοποιούμενα:

Τύπος ινσουλίνης	Κλινική και φαρμακολογική ομάδα	Δραστική ουσία	Έναρξη της δράσης	Μέγιστη επίδραση	Χρονική διάρκεια
Μεγάλος χρόνος υποκριτικής	Ανάλογο της ανθρώπινης ινσουλίνης	Ινσουλίνη glargine	μετά από 1 ώρα	Η κορυφή δεν εκφράζεται	24 ώρες (μέσος όρος) 29 ώρες (μέγιστο)
Μεγάλος χρόνος υποκριτικής	Ανάλογο της ανθρώπινης ινσουλίνης	Ινσουλίνη detemir	σε περίπου 1 ώρα	Η κορυφή δεν εκφράζεται. Μέγιστο αποτέλεσμα από 3-4 έως 14 ώρες.	έως 24 ώρες (ανάλογα με τη δόση)

Ινσουλίνη glargine.Η χορήγηση γίνεται μία φορά την ημέρα ανά πάσα στιγμή, αλλά την ίδια ώρα κάθε μέρα. Εγκρίθηκε για χρήση σε παιδιά ηλικίας άνω των 2 ετών (δεν υπάρχουν διαθέσιμα κλινικά δεδομένα ασφάλειας πριν από αυτήν την ηλικία). Εάν υπάρξει αλλαγή στο σωματικό βάρος ή στον τρόπο ζωής (αλλαγή στη δίαιτα, τύπος σωματικής δραστηριότητας, αλλαγή από άλλους τύπους ινσουλίνης), απαιτείται προσαρμογή της δόσης.

Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία οποιουδήποτε τύπου διαβήτη (συμπεριλαμβανομένου του τύπου 2, τόσο σε συνδυασμό όσο και ως μονοθεραπεία). Δεν είναι κατάλληλο για τη θεραπεία της κετοξέωσης (καθώς τα αποτελέσματα είναι μακροχρόνια).

Insulin detemir.Χορηγείται 1-2 φορές την ημέρα. Εάν απαιτείται διπλή δόση, χρησιμοποιήστε με διαφορά 12 ωρών. Σε ηλικιωμένα άτομα με μειωμένη ηπατική ή νεφρική λειτουργία ή αυξημένη φυσική δραστηριότητα, απαιτείται προσαρμογή της δόσης και προσεκτική παρακολούθηση των επιπέδων γλυκόζης. Για τη θεραπεία του ινσουλινοεξαρτώμενου διαβήτη σε ενήλικες και παιδιά άνω των 6 ετών.

Συμβουλές για τη χρήση ινσουλίνης

Πριν κάνετε την ένεση ινσουλίνης, ελέγχετε πάντα τη φιάλη για να βεβαιωθείτε ότι κάνετε την ένεση του σωστού τύπου ινσουλίνης και ότι η ημερομηνία λήξης δεν έχει παρέλθει. Θα πρέπει επίσης να ελέγξετε το φιαλίδιο για αλλαγές στην ινσουλίνη - για παράδειγμα, μην χρησιμοποιείτε ινσουλίνη που περιέχει σωματίδια ή κρυστάλλους.

Ακολουθούν ορισμένες συστάσεις για τη φύλαξη της ινσουλίνης σε φιαλίδια (οι οδηγίες του κατασκευαστή για τη φύλαξη των στυλό ινσουλίνης ποικίλλουν, ελέγξτε πριν από τη χρήση):

• Οι αχρησιμοποίητες φιάλες ινσουλίνης πρέπει να φυλάσσονται στο ψυγείο. Πετάξτε την παγωμένη ή ληγμένη ινσουλίνη.
• Οι έτοιμες φιάλες ινσουλίνης μπορούν να διατηρηθούν στο ψυγείο ή να αποθηκευτούν σε θερμοκρασία δωματίου.
• Προσέξτε να μην υπερθερμάνετε το μπουκάλι. Μην το αφήνετε στο άμεσο ηλιακό φως ή στο αυτοκίνητο μια ηλιόλουστη ή ζεστή μέρα. Όταν ταξιδεύετε ή κατά τη διάρκεια υπαίθριων δραστηριοτήτων, αποθηκεύετε την ινσουλίνη ως ευπαθές είδος (αλλά μην την καταψύχετε).
• Ανάλογα με τον τύπο της ινσουλίνης, οι ανοιγμένες φιάλες θα πρέπει να απορρίπτονται μετά από 4 έως 6 εβδομάδες (δείτε τις οδηγίες του κατασκευαστή), ανεξάρτητα από το εάν η ινσουλίνη έχει εξαντληθεί ή όχι.

Χορήγηση ινσουλίνης

Όταν λαμβάνεται από το στόμα, η ινσουλίνη καταστρέφεται από τη δράση του γαστρικού υδροχλωρικού οξέος και των ενζύμων από τα γαστρικά και εντερικά υγρά, επομένως δεν παράγεται σε μορφή δισκίου. Επί του παρόντος, ο μόνος τρόπος εισαγωγής ινσουλίνης στο σώμα είναι με ένεση ή χρησιμοποιώντας αντλία ινσουλίνης.

Η ινσουλίνη χορηγείται υποδόρια και δεν μπορεί να ενίεται στους μύες ή απευθείας στο αίμα. Μετά την ένεση, δεν πρέπει να κάνετε μασάζ στο σημείο της ένεσης. Πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε να μην εισέλθει σε αιμοφόρο αγγείο.

Η απορρόφηση της ινσουλίνης ποικίλλει ανάλογα με το μέρος του σώματος στο οποίο γίνεται η ένεση. Το δέρμα της κοιλιάς απορροφά την ινσουλίνη πιο γρήγορα, γι' αυτό και οι περισσότεροι διαβητικοί την εγχέουν στην περιοχή της κοιλιάς. Άλλες θέσεις για την ένεση ινσουλίνης: ώμος, μηρός, γλουτοί και η περιοχή της ένεσης πρέπει να εναλλάσσονται (αλλάξτε κάθε μήνα).

Η ινσουλίνη μπορεί να χορηγηθεί χρησιμοποιώντας μια σύριγγα ινσουλίνης, μια πένα ινσουλίνης με λεπτή βελόνα ή μια αντλία ινσουλίνης. Κάθε μέθοδος επιλέγεται για συγκεκριμένο σκοπό και βασίζεται στις ανάγκες του ατόμου.

Η μεγάλη γκάμα συσκευών έγχυσης που διατίθενται σήμερα κάνει την ένεση ινσουλίνης πολύ πιο εύκολη από ό, τι πιστεύουν οι περισσότεροι.

Σύριγγες ινσουλίνης

Επί του παρόντος, οι ενέσεις ινσουλίνης είναι η πιο κοινή μέθοδος χορήγησης ινσουλίνης. Είναι σχεδιασμένα για μια άνετη και ανώδυνη ένεση.

Η σύριγγα ινσουλίνης έχει ειδικό μέγεθος βελόνας για την εξασφάλιση αυστηρής υποδόριας χορήγησης. Τα βαρέλια της σύριγγας επισημαίνονται τόσο με ml όσο και με μονάδες.

Για να αποφύγετε την υποδοσολογία ή την υπερδοσολογία, είναι σημαντικό να γνωρίζετε πώς να μετράτε τη δόση ινσουλίνης σας στη συσκευή. Ένας ενδοκρινολόγος θα βοηθήσει σε αυτό.

Οι σύριγγες πρέπει να χρησιμοποιούνται μία φορά και μετά να απορρίπτονται.

Στυλό σύριγγας ινσουλίνης

Για πολλούς διαβητικούς, τα στυλό είναι ευκολότερα και πιο βολικά στη χρήση από τις σύριγγες. Εάν έχετε προβλήματα όρασης ή υποφέρετε από αρθρίτιδα που δυσκολεύει την κίνηση των αρθρώσεων σας, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσετε στυλό ινσουλίνης.

Οι συσκευές διατίθενται σε διάφορα σχήματα και μεγέθη και είναι εύκολες στη μεταφορά. Ένα φυσίγγιο ινσουλίνης (3 ml που περιέχει 300 μονάδες ινσουλίνης) εισάγεται στη συσκευή και, στη συνέχεια, ρυθμίζεται η απαιτούμενη δόση ινσουλίνης για όλες τις ενέσεις μέχρι να εξαντληθεί (πράγμα που είναι βολικό γιατί δεν χρειάζεται να λαμβάνετε δόση κάθε φορά, ειδικά στους ανθρώπους ). σε περίπτωση κακής όρασης ή απώλειας χρόνου όταν απαιτείται επείγουσα ένεση).

Η ινσουλίνη εγχέεται με το πάτημα ενός κουμπιού. Εάν η κασέτα είναι άδεια, πρέπει να αντικατασταθεί. Ορισμένες συσκευές τύπου πένας είναι προγεμισμένες με ινσουλίνη και ολόκληρη η συσκευή προορίζεται για μία χρήση.

Αντλία ινσουλίνης

Μια αντλία ινσουλίνης είναι μια συσκευή για συνεχή παροχή ινσουλίνης. Αυτός πιστεύεται ότι είναι ο πιο βολικός τρόπος για τη χορήγηση ινσουλίνης και σας επιτρέπει να ελέγχετε τα επίπεδα σακχάρου σας πιο αποτελεσματικά. Πλεονεκτήματα:

• μιμείται το έργο του παγκρέατος.
• Η παροχή συγκεκριμένων δόσεων ινσουλίνης που καθορίζονται στις ρυθμίσεις είναι εγγυημένη όλο το εικοσιτετράωρο.
• η εισαγωγή δεν ελέγχεται από άτομο αλλά από μικροεπεξεργαστή.
• η δόση προσαρμόζεται λαμβάνοντας υπόψη την πρόσληψη τροφής και τη σωματική δραστηριότητα.

Οι μικροδόσεις χορηγούνται συνεχώς χωρίς έντονη αιχμή ή μείωση του αποτελέσματος, αποφεύγοντας έτσι την υπο- και την υπεργλυκαιμία.

Τι μπορεί να συμβεί εάν ο διαβήτης δεν είναι υπό έλεγχο;

Πολύ ή πολύ λίγο σάκχαρο στο αίμα μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές που απαιτούν επείγουσα θεραπεία. Αυτά περιλαμβάνουν:

• υπογλυκαιμία,
• υπεργλυκαιμία,
• διαβητική κετοξέωση.

Υπογλυκαιμίαεμφανίζεται όταν δεν υπάρχει αρκετή γλυκόζη ή σάκχαρο στο αίμα. Τα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως όταν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα είναι κάτω από 70 mg/dl. Αυτός ο αριθμός μπορεί να ποικίλλει.

Τα άτομα με ήπια υπογλυκαιμία μπορεί να εμφανίσουν τα ακόλουθα πρώιμα συμπτώματα:

• Πείνα;
• κούνημα ή κούνημα?
• Ιδρώτας;
• χλωμό δέρμα (ειδικά στο πρόσωπο).
• γρήγορος ή ακανόνιστος καρδιακός παλμός.
• ζάλη και αδυναμία?
• θολή όραση;
• Σύγχυση.

Η σοβαρή υπογλυκαιμία μπορεί να περιλαμβάνει:

• αδυναμία και κόπωση?
• κακή συγκέντρωση?
• ευερεθιστότητα και νευρικότητα.
• Σύγχυση;
• ακατάλληλη συμπεριφορά και αλλαγές προσωπικότητας.
• μυρμήγκιασμα (παραισθησία)
• Έλλειψη συντονισμού.

Εάν ένας διαβητικός δεν κάνει τίποτα, μπορεί να συμβούν τα εξής:

• επιληπτικές κρίσεις?
• Αναισθησία;
• Κώμα.

Η σοβαρή υπογλυκαιμία μπορεί να γίνει απειλητική για τη ζωή εάν ο διαβητικός δεν αναγνωρίσει έγκαιρα τα προειδοποιητικά σημάδια, δεν καταναλώσει τη ζάχαρη που πρέπει να έχει πάντα μαζί του και δεν ζητήσει ιατρική βοήθεια. Εάν η κατάσταση επιδεινωθεί, είναι απειλητική για τη ζωή και μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο.

Υπάρχουν ήπιες (έως 8, 2 mmol/l), μέτριες (8, 3–11, 0 mmol/l) και σοβαρές (πάνω από 11, 1 mmol/l)Υπεργλυκαιμία.

Κύρια χαρακτηριστικά:

• πολύ έντονη δίψα?
• πολύ συχνή ούρηση?
• ξερό στόμα;
• σπάνια θορυβώδη αναπνοή?
• Ομίχλη στα μάτια.

Αύξηση του σακχάρου στο αίμα μεγαλύτερη από 15 mmol/L αυξάνει τον κίνδυνο κετοξέωσης. εάν πάνω από 33, 3 mmol/l είναι υπερωσμωτικό μη κετωτικό σύνδρομο (υπερωσμωτικό κώμα). Αυτές οι καταστάσεις συνδέονται με σοβαρή αφυδάτωση και απώλεια συνείδησης, που μπορεί να οδηγήσει σε κώμα και θάνατο.

Στα πρώτα σημάδια υπεργλυκαιμίας, ένας διαβητικός πρέπει να μετρήσει το σάκχαρο στο αίμα και να κάνει ένεση ινσουλίνης. Εάν η κατάσταση επιδεινωθεί, πρέπει να καλέσετε επείγουσα βοήθεια.

Εάν ο διαβήτης αφεθεί μακροπρόθεσμα ανεξέλεγκτος, μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιακής νόσου, καθώς και εγκεφαλικού, νεφρικής νόσου (διαβητική νεφροπάθεια), προβλήματα όρασης (διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια και τύφλωση) και βλάβη στο νευρικό σύστημα (διαβητική νευροπάθεια) .

Τα παιδιά και οι έφηβοι με διαβήτη συνήθως δεν επηρεάζονται από αυτές τις επιπλοκές επειδή η ασθένεια διαρκεί μόνο λίγα χρόνια. Αλλά μπορούν επίσης να εμφανιστούν σε ενήλικες ασθενείς με διαβήτη, ειδικά εάν ο διαβήτης δεν είναι υπό έλεγχο - δεν ακολουθούν δίαιτα, δεν λαμβάνουν ινσουλίνη και άλλα φάρμακα που συνταγογραφούνται από ενδοκρινολόγο.

Παιδιά με διαβήτη χωρίς θεραπεία που δεν μπορούν να ελέγξουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους μπορεί να έχουν προβλήματα ανάπτυξης και ανάπτυξης και ακόμη και καθυστερημένη εφηβεία.

Ο μόνος τρόπος για να αποφύγετε όλες τις επιπλοκές είναι να παρακολουθείτε ανεξάρτητα το σάκχαρό σας καθημερινά, να ακολουθείτε τις συστάσεις ενός ενδοκρινολόγου για τη θεραπεία του διαβήτη και να επισκέπτεστε τακτικά έναν ενδοκρινολόγο, ετησίως έναν καρδιολόγο, νευρολόγο, οφθαλμίατρο και άλλους ειδικούς.