Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι η χρόνια υπεργλυκαιμία που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα απόλυτης ή σχετικής ανεπάρκειας ινσουλίνης.
τύπους διαβήτη
Ινσουλινοεξαρτώμενος σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι: εμφανίζεται σε νέους κάτω των 40 ετών και είναι γενετικός. Οι κύριοι προκλητικοί παράγοντες είναι οι ιοί και τα αντισώματα, που προκαλούν βλάβες στα Β-κύτταρα του παγκρέατος και εξασθενημένη έκκριση ινσουλίνης.
Μη ινσουλινοεξαρτώμενος σακχαρώδης διαβήτης τύπου II: εμφανίζεται κυρίως σε άτομα άνω των 40 ετών. Ο λόγος για την ανάπτυξη είναι η μείωση της ευαισθησίας των υποδοχέων ινσουλίνης, η οποία εμφανίζεται συχνά σε υπέρβαρα άτομα. Σε αυτόν τον τύπο διαβήτη, το επίπεδο της ινσουλίνης στο αίμα είναι αρχικά φυσιολογικό, στη συνέχεια αυξάνεται ελαφρά και στη συνέχεια πέφτει κάτω από την καθορισμένη τιμή (λόγω της εξάντλησης των Β κυττάρων στο πάγκρεας).
Κλινικά και βιοχημικά σημεία ΣΔ
Υπεργλυκαιμία: εμφανίζεται λόγω ανεπάρκειας ινσουλίνης 9, μειωμένης παροχής γλυκόζης σε κύτταρα ινσουλινοεξαρτώμενων ιστών, μειωμένης χρήσης γλυκόζης, σύνθεσης γλυκογόνου και λίπους, ενεργοποίησης γλυκονεογένεσης).
Γλυκοζουρία: Εμφανίζεται όταν η υπεργλυκαιμία υπερβαίνει το νεφρικό κατώφλι.
Πολυουρία (αύξηση του ημερήσιου όγκου ούρων άνω των 2 λίτρων): λόγω της απέκκρισης γλυκόζης στα ούρα (40 ml ούρων απεκκρίνονται από 1 g γλυκόζης).
Πολυδιψία: λόγω αύξησης της ωσμωτικής πίεσης του αίματος (λόγω υπεργλυκαιμίας) και προκαλεί ερεθισμό των οσμωϋποδοχέων του υποθαλάμου, καθώς και μείωση του όγκου του κυκλοφορούντος αίματος (λόγω πολυουρίας), που οδηγεί σε ερεθισμό του βαροϋποδοχείς του υποθαλάμου. Απώλεια βάρους: σχετίζεται με αύξηση των καταβολικών διεργασιών (εξάλλου, η ινσουλίνη είναι μια αναβολική ορμόνη).
Κετοναιμία και κετονουρία (ο αριθμός των κετονικών σωμάτων στα ούρα και στο αίμα): λόγω αυξημένων επιπέδων ακετυλο-CoA (λόγω αυξημένης διάσπασης λίπους) και μείωσης των επιπέδων οξαλοξικού (γλυκονεογένεση), που απαιτείται για την πλήρη οξείδωση της ακετυλο- CoA. Η περίσσεια ακετυλο-CoA χρησιμοποιείται μετατρέποντάς το σε κετονοσώματα.
Ωστόσο, πώς μπορεί ένας απλός άνθρωπος να καταλάβει εάν έχει αυτή την ασθένεια; Η γραμμή μεταξύ φυσιολογικού και μη φυσιολογικού είναι πολύ λεπτή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα συμπτώματα αναπτύσσονται πολύ γρήγορα, επομένως είναι σημαντικό να παρακολουθείτε τις αλλαγές στο σώμα.
Πρώιμα σημάδια διαβήτη τύπου 1
- Ανεξέλεγκτη δίψα: Ένα άτομο καταναλώνει 3 έως 5 λίτρα υγρών την ημέρα.
- Επίμονη ξηροστομία.
- Υπάρχει μια μυρωδιά ακετόνης στην αναπνοή, η οποία υποδηλώνει αύξηση των επιπέδων κετόνης στο σώμα.
- Αυξημένη όρεξη. Ο ασθενής τρώει πολύ, αλλά το σωματικό του βάρος μειώνεται απότομα.
- Συχνή και άφθονη ούρηση, ιδιαίτερα τη νύχτα.
- Διαταραχή της αναγέννησης του δέρματος.
- Διαπιστώνεται ευερεθιστότητα, νευρικότητα, αυξημένη κόπωση.
- ναυτία, έμετος.
- Μειωμένη θερμοκρασία σώματος.
- Ζάλη, θολή όραση.
- Η εμφάνιση μυκητιασικών ασθενειών και φουρκουλίωσης. Ο διαβήτης τύπου 1 εμφανίζεται συχνά ως αποτέλεσμα μιας ιογενούς νόσου ή ως αποτέλεσμα του στρες.
Τα πρώτα σημάδια του διαβήτη τύπου ΙΙ
- Συχνά συμπτώματα: κόπωση, κακή μνήμη, σοβαρή απώλεια όρασης.
- Κνησμός, εμφάνιση μυκητιακών ασθενειών, η αναγέννηση του δέρματος είναι εξασθενημένη.
- Έντονη δίψα (όπως στον διαβήτη τύπου 1).
- Συχνουρία.
- Έλκη στα πόδια, μούδιασμα, έντονος πόνος στο περπάτημα, σπασμοί.
- τσίχλα στις γυναίκες.
- Καθυστερημένη απώλεια βάρους. Κατά κανόνα, κατά την ανάπτυξη αυτής της ασθένειας, τόσο ο τύπος Ι όσο και ο τύπος ΙΙ, καθορίζονται διάφορα στάδια.
Τα σημάδια του διαβήτη οποιουδήποτε τύπου εμφανίζονται αργά καθώς η νόσος εξελίσσεται σταθερά. Αξίζει να δώσετε προσοχή
Στάδια ανάπτυξης του ΣΔ
Προδιαβήτης ή τα πρώιμα στάδια
Σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχουν ασυνέπειες με τον κανόνα. Συμβατικά, αυτό το στάδιο επηρεάζει όλους όσους διατρέχουν κίνδυνο περαιτέρω εξέλιξης της νόσου. Για παράδειγμα, ένας ασθενής με παχυσαρκία μπορεί να παραπεμφθεί σε αυτό το στάδιο ακόμη και χωρίς την εμφάνιση κλινικών συμπτωμάτων. Οι γιατροί διακρίνουν αυτό το στάδιο για να αποτρέψουν την περαιτέρω ανάπτυξη της νόσου.
λανθάνον διαβήτη
Σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχουν κλινικά σημεία. Οι εξετάσεις αίματος και ούρων δεν δείχνουν αποκλίσεις από τον κανόνα, αλλά η αντίδραση ανοχής γλυκόζης ανιχνεύει αλλαγές: η δυναμική της αύξησης των επιπέδων σακχάρου στο αίμα μετά την εφαρμογή ενός φορτίου γλυκόζης είναι πολύ χαμηλότερη από την κανονική. Οι ασθενείς σε αυτό το στάδιο χρειάζονται στενή παρακολούθηση.
Προφανής διαβήτης
Χαρακτηρίζεται από εμφανή κλινικά συμπτώματα που επιβεβαιώνονται με εργαστηριακές εξετάσεις. Αφού παρατηρήσετε τα παραπάνω συμπτώματα, θα πρέπει να επισκεφτείτε γιατρό για εξετάσεις. Η πιο κοινή μέθοδος διάγνωσης αυτής της ασθένειας είναι η δοκιμή ανοχής γλυκόζης.
Το επίπεδο γλυκόζης ενός ατόμου μετράται μετά από μια ολονύκτια νηστεία. Μετά τη λήψη από το στόμα 75 γρ. γλυκόζης (σε μορφή διαλύματος) και κάθε μισή ώρα για 2 ώρες προσδιορίστε το επίπεδο σακχάρου στο αίμα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που προέκυψαν, κατασκευάζονται καμπύλες σακχάρου. Σε υγιείς ανθρώπους, η καμπύλη σακχάρου ανεβαίνει και πέφτει γρήγορα και μετά από 2-2, 5 ώρες η τιμή είναι κάτω από τα αρχικά δεδομένα. Ταυτόχρονα, η καμπύλη σακχάρου στους ασθενείς αυξάνεται αργά, μετά την οποία εμφανίζεται ένα οροπέδιο και στη συνέχεια μειώνεται αργά και μετά από 2 ώρες το επίπεδο υπερβαίνει τις αρχικές τιμές.
Σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις, η ανοχή στη γλυκόζη αξιολογείται με τον προσδιορισμό του επιπέδου της με άδειο στομάχι και 2-2, 5 ώρες μετά το πρωινό γλυκόζης. Η διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη τίθεται όταν το επίπεδο γλυκόζης νηστείας είναι πάνω από 6, 0 mmol/l και 120 λεπτά αφότου ένα πρωινό γλυκόζης υπερβαίνει τα 11, 1 mmol/l. Το επίπεδο γλυκόζης με άδειο στομάχι είναι μικρότερο από 6, 0 mmol / l και 2-3 ώρες μετά τη συσσώρευση γλυκόζης - 7, 9 - 11, 1 mmol / l.
Αυτή η ασθένεια μπορεί επίσης να διαγνωστεί με τον προσδιορισμό του επιπέδου της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (δείκτης επίμονης υπεργλυκαιμίας). Η γλυκόζη έχει μια αντιδραστική ομάδα αλδεΰδης, χάρη στην οποία συνδέεται με πρωτεΐνες, συμπεριλαμβανομένης της αιμοσφαιρίνης. Κανονικά η περιεκτικότητα σε γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη δεν υπερβαίνει το 5%. Η αύξηση του επιπέδου του υποδηλώνει αύξηση των επιπέδων γλυκόζης που διαρκεί τουλάχιστον 90 ημέρες. Αυτός ο δείκτης χρησιμοποιείται πιο συχνά για έρευνα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της θεραπείας του διαβήτη.
Στα παιδιά
Τα μωρά κάτω του 1 έτους αρρωσταίνουν σπάνια. Ωστόσο, η πάθηση μπορεί να κληρονομηθεί εάν διαγνωστεί και στους δύο γονείς. Τα συμπτώματα σε ένα παιδί είναι αρκετά ασταθή, όπως και η ανάπτυξη της νόσου:
- Στο πρώτο στάδιο της νόσου είναι αρκετά εύκολο να ελεγχθεί, στο μέλλον η ανάπτυξη διαβήτη εμφανίζεται πολύ γρήγορα.
- Συχνά η ασθένεια ανακαλύπτεται όταν το παιδί χάνει τις αισθήσεις του σε διαβητικό κώμα.
- Ο σακχαρώδης διαβήτης προκαλεί αναπτυξιακές διαταραχές πριν από την ηλικία των 12 ετών. Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν διαταραχές στο έργο του νευρικού και του καρδιαγγειακού συστήματος. Μειωμένη απόδοση των νεφρών και του ήπατος.
- Κατά τη μεταβατική περίοδο, το παιδί χρειάζεται ινσουλίνη λόγω της έλλειψης ινσουλίνης.
- Ένας μικρόσωμος ασθενής έχει δίψα, ξηροστομία, ακράτεια ούρων και πιθανώς διογκωμένα μάτια.
- Το παιδί αρχίζει σταδιακά να παίρνει βάρος.
Η εμφάνιση ύποπτων σημείων είναι λόγος για να συμβουλευτείτε έναν ειδικό και όχι αυτοθεραπεία.
πρόληψη του διαβήτη
Είναι σχεδόν αδύνατο να επηρεάσουμε τη δυναμική ανάπτυξης του διαβήτη τύπου Ι, αφού οι κύριες αιτίες εμφάνισής του είναι ο κληρονομικός παράγοντας, καθώς και οι ιοί που μας περιβάλλουν παντού. Ωστόσο, μετά από μακρά έρευνα, οι επιστήμονες μπόρεσαν να αποδείξουν ότι ο κίνδυνος εμφάνισης αυτής της ασθένειας είναι μικρότερος στα παιδιά που θηλάζουν από ότι στα παιδιά που τρέφονταν με μείγματα θρεπτικών ουσιών.
Ωστόσο, όσον αφορά την πρόληψη του διαβήτη τύπου II, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα πλήρη προληπτικά μέτρα περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: ομαλοποίηση του σωματικού βάρους και μελλοντική δίαιτα. έλεγχος του μεταβολισμού των λιπιδίων και της αρτηριακής πίεσης. σωστή ξεχωριστή διατροφή με ελάχιστη πρόσληψη υδατανθράκων. σωματική δραστηριότητα σε δόσεις.
Είναι αδύνατο να θεραπευθεί αυτή η ασθένεια μόνο με τη λήψη χαπιών. Η κύρια θεραπεία είναι μια δίαιτα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, χαμηλή σε υδατάνθρακες. Η διατροφή είναι ο μόνος περιορισμός για τους διαβητικούς καθώς σας επιτρέπει να διατηρείτε τα επίπεδα χοληστερόλης σας φυσιολογικά. Επιπλέον, ο ασθενής πρέπει να κάνει ένεση ινσουλίνης όσο συχνά χρειάζεται κάθε μέρα.
Κακοί δείκτες στη θεραπεία είναι η μη συμμόρφωση με τη διατροφή και οι παραβιάσεις των δόσεων ινσουλίνης. Η ενίσχυση του σχήματος ινσουλίνης είναι απαραίτητη για να επανέλθει ο οργανισμός στο φυσιολογικό όσο το δυνατόν γρηγορότερα και για να αποφευχθούν επιπλοκές.